எங்கிருந்து வருகிறது இந்த ஆணவம்?

அடகு வைக்கப்பட்டு விட்டதா என் நாடு- என் அனுமதியில்லாமல்? என் சக மனிதனுக்கு உணவு தர முடியாது என்று எவன் சொல்வான், அதை எவன் விடுவான்? இதோ இங்கே என் தாய்த்திருநாட்டின் மூத்த குடிமகன், முதன்மை அரசியல் தலைவன் சொல்கிறான்- வீணாகட்டும் உணவு அதை ஏழைகளுக்குத் தர முடியாது என்று. பசிக்கு உணவில்லை என்றால் அதை வைத்துக் கொண்டு என்ன புடுங்கப்போகிறார்கள்? எப்படி வீணாக்காது அழிப்பது என்று யோசிப்பார்களாம்! தூ.

இன்று நேற்றல்ல இந்தத்திமிர். இதே பிரதமர் நிதியமைச்சராக இருக்கும் போதே ஆரம்பமாகியது இது. அப்போது குரல்கள் ஒலிக்காமல் இல்லை, ஆனால் செவிகள் தான் தயாராகவில்லை. முடிந்தால் இந்தப் பாடலையும் கேட்டுப்பாருங்கள்.

நேரமில்லாமல் பட்டினி இருப்பவர்கள் இன்று உண்டு, இணைய வாசகர்களும் அதில் உண்டு, ஆனால் நான் பணமில்லாததால் பட்டினி என்னவென்று பார்த்தவன்; போராடி   அந்த நிலையை வென்று விட்டதால் வலியை மறந்து விடவில்லை. உணவு இருக்கிறது கொடுக்க மாட்டேன் என்று சொல்கிறான், நாம் சும்மா இருக்கிறோம்.

யாருக்காக இந்தச் சவடால்? எதற்காக இந்த நாடகம்? யார் சொல்லுக்குக் கட்டுப்பட்டு இந்த வசனம்?

காலையில் பத்திரிக்கை படித்த உடனே என் காஃபி கசந்தது. ஆனால் நான் என் வேலை பார்க்கப் போய் விட்டேன். வேலை முடித்து வந்தவுடன் மாதவராஜ் எழுதியதைப் படித்தேன். வயிறு மீண்டும் எரிந்தது, எழுத ஆரம்பித்தேன். வசதியாக சௌகரியமாகச் சத்தமிடுவது அல்ல புரட்சி; அப்படி மெத்தனத்தோடு வருவதல்ல கோபம். 
என்ன செய்வது நான் ஒரு நடுத்தரம் என் நாளைக்காக என் இன்றைச் செலவிடும் சாதாரணம். நம் நாளைக்காக இன்று வெகுண்டெழுவோருடன் சேர்ந்து விட்டால் இன்றைய என் அற்ப சந்தோஷங்கள் என்னாவது? அதனால் இணையவெளியில் எதிர்ப்பு தெரிவித்துவிட்டு, தாமிரபரணியை மறந்து விட்டு, கோக் குடிக்கலாமா என்று யோசிக்கிறேன், வெட்கமில்லாமல்.

கேட்க இதுவும்

படிக்க இதுவும்