சக்தியின் கேடயம்

கேடயம் தற்காப்புக்கு மட்டுமல்ல, தாக்குதலுக்கும்தான்.

ஒவ்வொரு தற்காப்பும் தாக்குதலின் மீது தொடுக்கப்படும் எதிர் தாக்குதல் தான். ஓர் அநாயாசமான சுழற்சியில் கையிருக்கும் கேடயம் எதிரியின் ஆங்காரமான வாளினை வீணாக்கும்.

கேடயம் வேறு கவசம் வேறு. எதிரி எதிர்படும்போதுதான் கேடயம் தேவை, அந்த எதிரி ஒளிந்திருந்து தாக்கினால்தான் கவசம் அவசியம்.பராசக்தியை படம் வரையும்பொழுது அவளது பல கரங்களிலும் பல ஆயுதங்கள்; அதில் ஒரு கையில் கேடயமும் இருப்பதாய் முன்னவர் சிற்பங்களிலும், சித்திரங்களிலும் பார்த்ததாலும் எங்கெங்கோ படித்ததாலும், ஒரு கையில் கேடயம் இருப்பதாகவே நானும் வரைந்தேன். ஆனாலும்… சக்திக்கு எதற்கு கேடயம்? சகலத்துக்கும் காப்பாயிருக்கும் நாயகிக்கு எதற்கு தற்காப்பு?  கேடயம் பாதுகாத்துக்கொள்ள அல்ல, அது ஓர் ஆயுதம், தற்காப்பும் ஒருவகை தாக்குதல் என்பதெல்லாம் மானுடர்க்கு அவசியம், ஆனால் சகலுமுமான சக்திக்கு எதற்கு கேடயம்?

எத்திசையும் வியாபித்துள்ள பராசக்திக்குத் தெரியாமல் ஓர் எதிரி தாக்க முடியாது என்பதால் அவளுக்குக் கவசம் கிடையாது. ஆனால் அவள் கையிருக்கும் கேடயம், அவளையும் எதிர்க்க வல்லவன் உண்டு என்பதைக் காட்டவா?

அவளை உருவப்படுத்தும்போது, அவள் போருக்குப் போகிறாள் என்பதால்தான் அவள் கையில் ஆயுதங்களும் தரப்பட்டுள்ளன. அவள் யாரிடம் எதற்காகப் போரிடவேண்டும்? ஓர் விழியசைவில் யாவும் நிகழ்த்தும் அவளுக்கு போர்வாள் ஏன்? கேடயம் ஏன்? போர்க்களமுமாகி, அதில் வெடிக்கும் யுத்தமுமாகி, அதன் முடிவின் குருதியுமாகி, அங்கே வெற்றியுமாகி, தோல்வியுமாகி யாதுமாகி விளங்கும் அவள் மானுட ரூபத்தில் சித்தரிக்கப்படுவதால் தான். இவ்வகையில் மானுட வடிவமைத்து பரசக்தியை ரசிக்கவும், வணங்கவும், வர்ணிக்கவும் சித்தரிக்கவும் மானுடத்துக்கு அவசியம் உள்ளதென்பதால் தான்.

மேலோட்டமாய், என்போல் அவளை ஆக்கிவைப்பது எனக்கு சௌகரியம். ஒத்த பிம்பத்தின் பரிச்சய சுகம் என்றாலும் அதில் இன்னொரு நிஜம் எனக்கு தினம் உள் உரைத்துக்கொண்டேயிருக்கிறது- அது நானும் அவள்தான் என்பது. என் மனோரூபமே சக்தியின் அலங்கார வடிவமாய் என்முன் வழிபடு விக்கிரகமாகிறது.

அவள் நான் என்பது என்னிடம் சித்தி உள்ளது என்றொரு வியாபார நாடகமல்ல. அது இம்மாபெரும் ப்ரபஞ்சத்தின் துகளானாலும் அதன் பிரதிநிதியாய் நான் என்பதன் அடக்கமான துணிவு.

ஆகவே அவளுக்கு கேடயம் அவசியம். எனக்கு கேடயம் அவசியம்.

அவளே நானெனில் எனக்கெதற்கு கேடயம்? நான் அவளின் அனைத்துமல்ல, என் அனைத்தும் அவள் என்பதால்தான்.

உள்ளே மகத்தான மனோரூபமாய் அவள் என் மனத்தின் மைய சக்தியாய் இருப்பதை நான் உணர்ந்தாலும், மானுட இயல்பில் என் ஆணவம், ஆசை, கள்ளத்தனம் யாவும் இவ்வுலகில் வாழ நிர்னயித்துக்கொண்ட என் சுயவிதிகளினால் அவ்வப்போது (அடிக்கடி) அவள்தான் இயக்கம் என்பதை மறந்து இயங்குவதாய் ஓர் இறுமாப்புடன் வாழ்வை நான் போர்க்களமாக்கிக்கொள்கிறேன். போர்க்களத்தின் சுவையூறிய வெறியில் அவளை இன்னும் கொஞ்சம் மறக்கிறேன்.

வாழ்வின் போர்க்களத்தில் எதிரிகளை வாய்கூவி வரவழைத்துக் கொள்கிறேன். அவர்களது வாள் வீச்சை எளிதாய் தடுத்து திசைமாற்ற எனக்கு கேடயம் தேவைப்படுகிறது. அந்த என் கேடயம் என் வாய்மொழி. சுலபமாய் எதிரிகளைத் தடுக்க, திசைதிருப்ப, தோல்வியுறச்செய்ய எனக்கிருக்கும் கேடயம் என் வாய்மொழிதான். அதைப் பயன்படுத்தும் வித்தையை அவள் கற்றுத் தந்திருந்தாலும், நான் எனும் நினைப்பில் என் கேடயம் சில நேரங்களில் சரியாய் தாக்குதல்களை எதிர் கொள்ள முடிவதில்லை.

என் தேவிக்கு ஆயிரக்கணக்கில் அத்தனையும் பார்க்கும் விழியமைப்பு என்பதால் அவளை மறைந்திருந்து யாரும் தாக்கிவிட முடியாது. அவ்வப்போது அவளை மறக்கும் மானுடன் என்பதால் என்னை எத்திசையிருந்தும் எவரும் தாக்கலாம். ஆகவேதான், அவளுக்கு அவசியமில்லாத கவசம், எனக்கு அவசியமாகிறது. என் கவசம் அவள்தான் எனினும் அதை அணிந்திருப்பதை மறந்து என்னுள் அச்சம் வரும்; அதை அணியாத ஆணவத்தில் அடியும் விழும்.

அவளாகிய என் கவசம் என்பது நான் நிர்ணயித்துக் கொண்ட சுயவிதிகள், நான் அமைத்துக்கொண்ட என் தளம், என் களம், என் வாழ்வின் அத்தியாவசியங்கல், என் வட்டம், என் விரிவு, என் பார்வை, என் கல்வி. எப்போது இக்கவசங்கள் இல்லாதிருக்கிறேனோ, எப்போது இவற்றை உதாசீனப்படுத்துகிறேனோ - அப்போதெல்லாம் வலிமை தந்த அவள் வலியும் தருகிறாள். வலிக்கு மருந்தாகவும் வருங்காலத்திற்கு பாடமாகவும் இயங்குகிறாள்.

அவளுக்கு எதற்கு கையில் கேடயம்? எனக்கு வாழ்வின் நுணுக்கத்தை நினைவூட்டிக்கொண்டே இருக்கத்தான்.

”ரேடியோபொட்டி”

ரேடியோபொட்டி என்று என் வீட்டில் 60களில் அழைக்கப்பட்ட சாதனம் என் வாழ்வின் முக்கியமான அங்கம்.

இந்தப் படத்தில் உள்ளது தானா என்று நிச்சயமாய் இன்னும் சொல்லமுடியாவிட்டாலும் இதே போலொரு ரேடியோ என் சிறுவன் வயதில் எனக்கு நிறைய சொல்லித்தந்தது.  

 அது ஒரு ஃபிலிப்ஸ் ரேடியோ, முன்னால் பியானோ மாதிரி பட்டன் இருக்கும்..அதையெல்லாம் நான் அமுக்கி எதுவும் செய்ததில்லை, அப்படியொரு விளையாட்டை என் தம்பி நடத்தி, மெக்கானிக் வந்து சரி செய்யும் வரை வீட்டிலும் அதில் உள்ளோரிடமும் இறுக்கம்,

அப்படி ஆரம்பித்த என் ரேடியோ உறவுதான் இன்றெல்லாம் ”கௌஸல்யா சுப்ரஜா” என்று தூக்கத்தில்  தட்டி எழுப்பி, “கமலாகுச சூசுச..” என்று முழுமையாய் விழிக்க வைத்து விடுகிறது. விழித்தெழுந்து வெளிவந்தால் தூரத்து மசூதி அருகே ஒலிக்கிறது..இதெல்லாம் ப்ரொக்ராம்ட்..ஐந்து மணிக்கு நான் அங்கே தூங்கவில்லை என்றாலும் இன்றைய ரேடியோ அந்த அலைவரிசையை இழுத்து வந்து என் படுக்கை அறையில் ஒலிபரப்பும்…அன்றெல்லாம் அப்படியில்லை.

இந்த ரேடியோதான் “ உன்னையறிந்தால்..” பாட்டையும், “எங்களுக்கும் காலம் வரும்” பாட்டையும், ‘தருமம் தலைகாக்கும் (டிஎமெஸ் அப்படித்தான் பாடியிருப்பார்) பாட்டையும் மனத்துள் பதிய வைத்தது- இசையாய்த்தான் அர்த்தம் அறியும் வயதில்லை அப்போது.

அப்புறம்தான் வானொலி அண்ணா, ஜெயஸ்ரீயின் தேன்குரல் எல்லாம். Digression என்றாலும் அந்த ஜெயஸ்ரீ என் 1994 வானொலி தொடர்நிகழ்ச்சியின் தலைப்பிசையை நான் எழுதிய பாடலாகப் பாடியபோது என் கண்ணின் ஈரம் நிஜம். Coming back, இந்த ரேடியோ எனக்கு நிறைய கற்றுத்தந்தது. நேரடியாய் பாடம் எடுக்காமல் மனத்துள் பலவற்றையும் பதித்து வைத்தது.

அந்த ரேடியோ வாங்கித்தந்த என் பணக்கார மாமா கர்நாடக சங்கீதம் கேட்பார். முதலில் bore என்று ஒதுங்கிய என்னை கொஞ்சம் கொஞ்சமாய் அந்த இசையும் ஈர்த்த்து. சௌடையா வயலின், மாலி குழல் என்றெல்லாம் பின்னாளில் அடையாளம் கண்டு தேடிச் சேகரித்த இசைத்தட்டுகள், அந்த வயதின் அழுத்தமான பதிவுகளின் விளைவுகள்தான். 

என் Anglo-Indian பள்ளியின் தாக்கத்தால் அந்த ரேடியோ மூலம்தான் JimReeves, Cliff Richards, Michael Holiday, beatles, அறிமுகம். இன்னும் அந்த இனிய பாடல்கள் என் இறுக்கமான தருணங்களை இலகுவாக்குகின்றன.

ரேடியோ மூலம் கற்றுக்கொண்டேன், தெரிந்துகொண்டேன் என்றெல்லாம் நான் சொன்னாலும் அப்படி கற்றவை அனைத்தும் இசை மூலமே. என்னைவிட (வயதில் மட்டுமே இளையவரான) காயத்ரியும் எனக்கு ரேடியோ மூலமே பரிச்சயம், பின்னாளில் பழகுதற்கினிய நட்பாய் மாறியிருந்தாலும். 

ரேடியோ ரொம்பவும் மாறிவிட்டது. அந்தஸ்தின் அடையாளத்திலிருந்து நடக்கும்போதும் பொழுது போக்க உதவும் உபகரணம் ஆகிவிட்ட்து. வடிவம் மட்டுமல்ல அடக்கமும் மாறிவிட்டது. ஆனாலும் இன்னமும் அது எனக்குக் கற்றுத்தந்துகொண்டே இருக்கிறது.

கொசகொச என்று தொடந்து பேசும் இளைஞர்களிடமிருந்து இன்றைய மொழியைக் கற்றுக்கொள்கிறேன், பாடல் வரிகளிலிருந்து இன்றைய ரசனையை அறிந்து கொள்கிறேன், இசைக்கோப்பின் பரிமாணங்களை உணர்ந்து கொள்கிறேன், இவைமூலம் என்னை கேட்கும்போதெல்லாம் புதுப்பித்துக்கொள்கிறேன்.

இப்போதெல்லாம் வரும் சுருக்கிய/சுருக்கமான பேட்டிகளில், கேட்பவர் சொல்பவர் இருவருடையதுமான மேலோட்டமான, அவசரமான, காலமே காசின் கணக்காயான நிலைகளையும் கேட்டு மனத்துள் தேக்கிக்கொள்கிறேன் – என்னிடம் கேட்கும் போது என் பதில்களைச் சுருக்கிக்கொல்கிறேன்..( தட்டச்சிடும்போது கொல்கிறேன் என்று விழுந்ததை மாற்றாமல் விடுகிறேன்…விரிவாக விளக்காமல் புரிகிறதா என்று பார்க்காமல், நிமிடக் கணக்கையே நோக்கிப்பேசுவதால்).

இது “என்னன்னாலும் அந்த காலம் மாதிரியா” எனும் மாதிரி புலம்பல் இல்லை. வந்திருக்கும் மாற்றங்களை உள்வாங்கி, வரப்போகும் மாற்றங்களுக்குத் தயாராயிருந்தாலும்,  

இப்போதெல்லாம் என்னமோ குறைகிறது…அது ஒரு வேளை நேர்மையின் நன்னெறியாகவும் இருக்கலாம்...அல்லது “இன்று வந்ததும் அதே நிலா..” என்பதை ஏற்கமுடியாத வயதின் வறட்டுத்தனமாகவும் இருக்கலாம்.