தோப்பில் தனியாய்

பழையன கழித்தல் எனும் முயற்சியில் அவ்வப்போது ஈடுபடும் நான், பழையன பாதுகாத்தல் என்றும், மீள் பரிசீலித்தல் என்றும் ஆகி, குப்பைகளை ஒழிக்காமல் ஒழுங்குபடுத்திக் கொண்டிருக்கிறேன்.

அப்படி இன்று சாவகாசமாக ஆரம்பித்த்போது, பழைய அச்சிட்டக் காகிதங்களில் கண்ணில் பட்டது:

“உயர்ந்தவை, வளைந்தவை ஓட்டை விழுந்தவை, எத்தனையோ மரங்கள்/ ஒன்றுக்கொன்று கிளைகோர்த்து/ உல்லாச நிழல் பரப்பும்/ தோப்பில் நான் தனிமரம்.

நினைவுச் சூரியனின் நேற்றைய வெப்பம்/ எரித்து எரித்த/ ஏரியில் வெந்து/ எனக்கு நானே ஏற்படுத்திக்கொண்ட/ நிழல் இருந்தும்/ இந்தத் தோப்பில் நான் தனிமரம்.

தனியாய் நின்று/ தோப்பையே தராசுப் பார்வையுள் வைத்து/ தத்வ தரிசனம் கண்டிருந்த/ தனிமரக் கிளைகள் துளிர் விட்டு/ வெளிப்பாட்டுத் திமிர் கொண்டு/ பூத்துக் குலுங்கிய போதிலும்/ இந்தத் தோப்பில் நான் தனிமரம்.

தனிமரமே ஒரு தோப்பாக/ வந்து ஸ்வரம் மீட்டிய/ குயில் பாடலைக் கேட்பதிலும்/ கூடுகளில் அனுமதிப்பதிலும்/ தனிதான்.

தானே தோப்பாகி/ தோப்புள் தனியாய்/ வாழும் நான்.”

இதை எழுதிய ஆண்டு 1977! ஒரு தலைமுறை இடைவெளியில் இன்று படிக்கும்போது, ‘இப்போது மட்டும்?’ என்றுதான் மனம் கேட்கிறது. இதை எழுதிய பின்னாட்களில் இதை ஒரு கவிதை என்று சொல்ல முடியாத இலக்கணங்கள் மனத்துள் படிந்து விட்டன. இது கவிதையா என்பதல்ல, இந்த உணர்வைப் பற்றியே இப்போது சிந்தனை.

இப்போதெல்லாம், நான் என் தங்கையின் மகளுடன் ஆர்குட்டில்தான் பேசிக்கொள்கிறேன். என் நண்பர்களின் பிள்ளைகள் என்னிடம் முகநூல் வழியாகத்தான் செய்தி பரிமாறுகிறார்கள். பத்தாண்டுகள் கழித்து என் சினேகிதி இணையம் மூலமாக உறவைப் புதுப்பிக்கிறாள். கல்லூரிக் காலத்திற்குப் பின் கண்ணில்படாத நண்பர்கள் பலர் “ஹை” என்று ஒரு சிறிய பெட்டியில் சப்தமிடுகிறார்கள். ஆனால் அடிக்கடிச் சந்த்தித்தவர்களைப் பார்ப்பதில்லை- சண்டையிட்டுப் புறக்கணித்தவர்களுக்கும், ஒன்று சேர்ந்து இயங்கியவர்களுக்கும் வித்தியாசம் இல்லாமல் வட்டத்திலிருந்து விலகல்.

இந்த விலகல் யதார்த்தம்; அதேபோல் இங்கே நெருக்கங்களும் யதார்த்தம். பழக்கமானவர்களைப் பதிவுலகில் பார்க்காவிட்டால் புருவங்கள் சுருங்குகின்றன. மின்னஞ்சல்கள் சில நேரங்களில் ஏமாற்றம் தருகின்றன. செல்பேசி தவிர்த்துவிட்ட நான், அதனாலேயே நண்பர்களுடன் பேசுவதையும் தொலைத்து விட்டேனோ என்று தோன்றுகிறது.

நேரமில்லைதான், புரிகிறது. நெருக்கம் குறையவில்லை என்றும் தெரிகிறது. மெய்நிகர் ஆசுவாசப் படுத்தினாலும், என்னவோ தோப்பில் ஒரு தனிமரம் போன்றே மனம் நினைத்துக்கொள்கிறது.

புதிய வட்டங்கள் உருவானாலும், மனது பழைய வட்டங்களை வட்டமிடுவதை நிறுத்த முடியவில்லை.

விரிவாய் பின்னர்..