கருணையும் கொலையும்

அருணா என்ற பெண் உடலா உயிரா? 1973 முதல் இன்றுவரை அவள் எவ்வித உணர்வுமின்றி படுக்கையில் கிடக்கிறாள். உயிர் போகவில்லை; உணவு உடலுள் செல்கிறது. தனியாய் ஒரு மருத்துவமனையின் மூலையறையில் தனியாய் இருக்கிறோம் என்று தெரிந்துதான் அந்த உயிர் இன்னும் உடலை விட்டுப் பிரியாமல் இருக்கிறதா? அந்த உடல் இனி எழுந்து நடக்காது, வாய் பேசாது, சிரித்துத் தவழ்ந்து ஒரு குழந்தை எதிர் வந்தால் தூக்கிக்கொஞ்ச கை நீளாது. ஆனால் அவளுக்கு ஒரு படுக்கை இருக்கிறது, சரியான நேரத்துக்கு உணவு கிடைக்கிறது, உடல் சுத்தமாகப் பராமரிக்கப்படுகிறது. 

அவள் மூச்சுத்திணறி நினைவு இழக்கும்போது, வயது 25. அவள் கடைசியாகச் சிரித்தது அன்றுதான், கடைசியாகக் கதறியதும் அன்றுதான். 60 வயது என்பது வெறும் ஆண்டுகளின் கணக்கு மட்டுமே. அவள் மனதுக்கு என்ன வயதிருக்கும்? கண்களில் காணாதுபோன 36 வருடங்கள், அவளது மூளையில் என்ன விதத்தில் பதிவாகியிருக்கும்? அவள் காதுகள் வழியே ஒலிகள் உட்புகுந்தாலும் என்னென்ன அர்த்தங்க்களை அமைத்துக்கொள்ளும்? பர்மனின் இசைக்கும் ரஹ்மானின் இசைக்கும் ஏற்பட்டுள்ள மாறுதல்களை உள் அமையும் ரசனை எவ்வாறு புரிந்துகொள்ளும்? எதை இன்று தேர்ந்தெடுத்துக் கேட்க விரும்பும்? 

செயலற்று இருக்கும் அந்த உடல்தான் அருணாவா? அவள் சிதைந்தபின் சில ஆண்டுகள் காத்திருந்த காதலனுக்கும், அவளை வன்புணர்ச்சிக்கு உள்ளாக்கிய அந்த கயவனுக்கும் காலம் வாழ்க்கையின் வேறுவேறு அவசியங்களை அமைத்துக் கொடுத்துவிட்டது. சட்டத்தின் சல்லடைவழியே அந்தக் கயவன் ஒரு குறிப்பிட்ட தண்டனையின் குறிப்பிட்ட காலம் முடிந்ததால் வேறு ஊரில் குற்றவாளியாகக்கூடக் கருதப்படாமல் வாழ்ந்து கொண்டிருப்பான். 
அவள் செத்துக்கொண்டிருக்கிறாள், மிகமிக மெதுவாக. 
இப்படியொரு வாழ்வு தேவையில்லை, அவளைக்கொன்று விடலாம் என்று சிலர் நினைக்கிறார்கள், ஒருவர் வழக்கு தொடர்ந்திருக்கிறார்.கொல்வதென்றால் எப்படி என்று யாரும் சொல்லவில்லை. சில நினைவிழந்த நிலையில் இருக்கும் தீவிரநோயாளிகளைப்போல் அவளது மூச்சையும் இதயத்தையும் யந்திரங்கள் இயக்கிக்கொண்டிருக்கவில்லை; அப்படி இருந்தால் அந்த யந்திரத்தின் ஓட்டத்தை நிறுத்தி அவளது உயிரையும் அழித்துவிடலாம். இவள் சும்மா கிடக்கிறாள். சில ஆயாக்களும் சில செவிலியர்களும் அவளுக்கு உணவு ஊட்டி, உடலைப் பராமரிக்கிறார்கள். 36 ஆண்டுகளாக இப்படிக்கிடக்கிறாள். அவளைக் கொல்வது கருணையா? 

அவளைப்பற்றிப் படிக்கும்போது ஒரு பரிதாப உணர்வு மனத்துள் எழுவது இயல்பு. அவள் படிக்கும் நமக்கெல்லாம் ஒரு பெயர். சில பத்திரிகைகள் வெளியிட்ட அவளது படம் 1973க்கு முந்தையது.வெறும் ஒரு பெயராக, எப்போதோ எடுக்கப்பட்ட படம்வழி ஒரு பிம்பமாக அவள் நம்முள் ஏற்படுத்தும் அந்தக் ‘கருணை’ உணர்வு நிஜமாகவே நமக்குள் இருக்கிறதா? இல்லை இதற்கெல்லாம் பரிதாபப்பட வேண்டும் எனும் சமூக நியதியை நாமே நமக்குக் கற்பித்துக்கொள்கிறோமா? 

கருணையின் பெயரால் அவளைக் கொள்ளவேண்டும் என்று வாதிடுவோருக்கும் ஒரு நியாயம் இருக்கும் வாதிட. என் இப்பதிவின் அக்கறை அவர்களின் நியாயத்தைப் பற்றியல்ல, நம் கருணையின் வீச்சு பற்றி, அதன் போக்கு பற்றி. 

அன்னியமானதால்தான் அவள் மீது நமக்குக் கருணை வருகிறதா? அவளே நமக்கு நெருக்கமானவளாக, நாம் பழகிய ஒருவளாக இருந்தால் இதே கருணை வருமா? கருணை என்பது அன்பின் வெளிப்பாடு. அன்பு என்பதும் ஒரு பிரதிபலிப்பில்லாமல் தொடர்வதில்லை. 

நண்பராக இருந்தாலும், நாயாக இருந்தாலும், நெருங்கிய உறவினராக இருந்தாலும் நாம் அன்பு காட்டி அது ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்டதற்கான எதிர்வினை இல்லாவிட்டால், எவ்வளவு காலம் அதே அளவில் அதே அன்பு தொடரும்? வெறுப்பு வராவிட்டாலும் சலிப்பு வரும். அந்தச் சலிப்பு ஒருநாள் அக்கறையின்மையாக மாறும். முன்பு நாம் அன்பு காட்டியவர் அந்த நேரத்தில் என்ன ஆனாலும் நமக்குள் எந்த உணர்வுமீட்டலும் இருக்காது. 

வாழ அன்பு அவசியம். அன்பு வாழ அது பிரதிபலிக்கப்படுவதும் அவசியம். நாம் அன்பு கொண்டிருப்பதாக நினைத்துக் கொண்டிருப்பவர்களிடம் அன்பு காட்டுகிறோமா? அதற்கு நேரம் இருக்கிறதா? நெருக்கம் என்பது அன்பின் வெளிப்பாட்டிற்கு விலக்கு அளிக்கிறதா? நெருங்கிவிட்டபின் விலகப்போவதில்லை என்று தீர்மானமானபின் அன்பு மனத்துக்குள் இருந்தால் போதும் என்றால், அது அன்பு தானா? ஆரம்பத்தில் இருந்த அளவு குறைகிறது என்றால் அது முதலிலேயே அன்பு தானா இல்லை நெருக்கமாவதற்கான ஒரு யுத்தியா? உறவுகளில் சிக்கல் உள்ளவர்கள் மனத்துள் அடிக்கடி ஏற்படும் குழப்பங்களின் கேள்விகள் இவை.அன்பு காட்டுவது என்றால் எப்படி? அதுதான் இருக்கிறதே தெரியவில்லையா..என்பதே பலரது சமாதானம். 

அன்பைக் காட்டுவது புன்னகையால், புரிதலால், பகிர்தலால், நம்பிக்கையுடன் நிஜமாய் இருப்பதால்.. மிகவும் எளிது. ஆனால் இன்றைய நகரக்கலாச்சாரத்தில் நேரமின்மையே அன்பு காட்டப்படுவதைக் குறைக்கிறது. தொலைக்காட்சியில் காட்டப்படும் குடும்பக்கதைகளில் மூழ்குவோருக்கு, சொந்த குடும்பத்தின் கதையுடன் தொடர்பு குறைந்து வருகிறது. 
நுகர்வு கலாச்சாரம் ஆசைகளைத் தேவைகளாக மாற்றிவருவதால், உழைக்கவும் பணம் சேர்க்கவுமே மனம் அலைபாய்கிறது. நேரம் குறைவதால் நெருக்கமும் குறைகிறது. நெருக்கம் குறைவதால் அன்பு வெளிப்படாமல் உள்ளேயே காய்ந்து விடுகிறது. யந்திரத்தனத்தில் ஒரு குடும்பத்தில் உள்ளவர்கள் சிரிக்கக்கூட திரைக்கோமாளிகள் தேவைப்படுகிறார்கள். 

ஒவ்வொரு வீட்டிலும் இப்படி உணர்வுகள் கொல்லப்படுகின்றன, உறவுகள் நசுக்கப்படுகின்றன. இது குறித்து அக்கறை வந்தால், நேரத்தை உருவாக்கிக்கொள்ளலாம். நம் மீது நமக்கே கருணை இருந்தால் நாம் உறவுகளை நம் சூழலை அன்பு மிகுந்த அமைதியுடன் அமைத்துக்கொள்ளலாம். அவசரங்கள் என்று ஓடிக்கொண்டே இருந்தால், எப்போதாவது பத்திரிகையில் யாரைப்பற்றியாவது படித்துவிட்டு, அந்தச்சில நிமிடங்கள் மட்டுமே அன்பும் கருணையும் பொங்கும்.

கொல்வது கருணையா எனும் கேள்வியை மீண்டும் கேட்டுக்கொள்ளுங்கள்.உயிர் என்பது வெறும் உடலின் இயக்கம் மட்டுமல்ல, உணர்ச்சிகளின் இயக்கமும் என்று புரிந்தால், எத்தனை உயிர்களை நாம் உதாசீனப்படுத்துகிறோம் என்பது புரியும். உதாசீனப்படுத்துவதும் கொலைதான், அதில் எந்தக் கருணையும் கிடையாது.