திருப்பதி சென்று திரும்பி வந்தேன்!

சில நேரங்களில் சில விதங்களில் நாம் மாட்டிக்கொள்வதுண்டு. அப்புறம் நினைத்துப் பார்த்தால் ஒரு வறண்ட நகைச்சுவை உணர்வோடு நாமே அதை நம்முள் பகிர்ந்து கொள்வோம், ஆனால் அந்தந்த நேரம் என்னென்ன உணர்வுகள்!

எனக்கு உண்மையில் கடவுள் நம்பிக்கை உண்டு. ஆனாலும் நான் நாத்திகனாக நினைக்கப்படலாம். சமீபத்தில் ஒரு நண்பர் என்னிடம் சொன்னது - பண்டைய இந்து/சனாதன தர்மத்தில் கடவுள் குறித்து கேள்வி எழுப்புபவன் நாத்திகன் அல்ல, ஆனால் வேதங்களை விமர்சிப்பவனும் எள்ளி ஒதுக்குபவனும் தான் நாத்திகனாம். நான் நாத்திகனாகவே இருக்கட்டுமே, நான் கோவிலுக்குப் போகக்கூடாதா? இது தத்துவ விசாரணை குறித்த பதிவு அல்ல, ஓர் அனுபவத்தின் பகிர்வு.

நான் சும்மா இருக்கும்போது என்னிடம் வந்து “ சார் திருப்பதி வாங்க, எல்லாத்தையும் நான் பாத்துக்குறேன்” என்று சொல்பவர்கள் நிறைய பேர். நிஜமாகவே நான் நேற்று போன போது சொன்னவன்/ள் யாரையும் காணோம். கடவுள் வீட்டுக்கு (கோயில்) போக என்ன சிபாரிசு கடிதம் என்று இறுமாப்புடன் நான் கிளம்பி விட்டேன், அம்மாவுடன்! அம்மாவுக்கு 83 வயது!

என் வீட்டில் என் அம்மா மாடிக்கும் கீழுக்கும் நடந்து செல்வதைப் பார்த்து அவர்களால் நடக்க முடியும் என்று நினைத்து விட்டேன். வீட்டை விட்டு வெளியே போய் பல மாதங்களான என் அம்மாவிற்கும் நடப்பது சிரமம் என்று தெரியாது! திருப்பதி சென்றால் மொட்டை போடாவிட்டாலும் நிறைய நடக்க வேண்டும்! தத்தித்தத்தி அம்மா நடக்க, ஆறுதலாய் என் மனைவி அவரது கைப்பிடித்துக்கொள்ள மூவரும் பயணமானோம்.

பேருந்து காலைச் சிற்றுண்டிக்காக நிறுத்தப்பட நாங்கள் உள்ளே நுழையும்போது சக பயணிகள் பொங்கலும் பாதி வடையும் முடித்திருந்தார்கள். எல்லாரும் எங்களைப் பாவம் என்று பார்த்தார்கள். இதே கதை தொடர்ந்தபோது எங்களை இம்சை என்று பார்க்க ஆரம்பித்தார்கள்.

திருப்பதியில் பேருந்து மாறி திருமலை ஏறும்போதுதான் இது ஒத்துவருமா என்று எனக்குள் சந்தேகம் வந்தது. பக்கத்தில் என் மனைவி முகத்தில் எந்த பாவமும் இல்லை. என் அம்மா தூங்குவதாக நான் நினைத்துக் கொண்டேன்.
திருமலையில் தான் சக பயணிகள் “ப்ச்” என்று சொல்ல ஆரம்பித்தார்கள், எங்களுடன் பயணித்தவர்கள் பலர் மலையாளிகள். அவர்கள் சம்ஸாரிக்கும் போதெல்லாம் எனக்குள் ஒரு சந்தேகத் தாழ்வு மனப்பான்மை. எல்லாம் தாண்டி, ஒரு வழியாய் ஒரு கூண்டில் காத்திருக்கும் போது என் மனைவி முகத்தில் குழப்பம், அம்மா முகத்தில் வெறுப்பு. சுற்றி கூட்டம் கோவிந்தா என்று கத்திக்கொண்டிருந்தது, அவர்கள் பக்தி என்னை வெட்கப்பட வைப்பதற்குப் பதிலாக வெறுப்படையவே வைத்தது.

ஒவ்வொரு கூண்டாக முன்னேறி ( ஒவ்வொரு கூண்டிலும் பின்தங்கி ) ஒரு நெரிசலான காற்றில்லாத பகுதியில் நாங்கள் சேர்ந்தபோது, முன்னே யாரும் நகரவில்லை. பின்னால் எல்லாரும் முந்தியடிக்க முற்பட்டார்கள். வெளியேறவும் வழியின்றி தொடரவும் விருப்பின்றி அங்கே சிறையானோம்- இரண்டு மணி நேரங்கள் வியர்வை, வெறுப்பு, சுற்றிலும் பக்திகோஷம்! எவனோ எவளோ வந்து விட்டார்கள் போலிருக்கிறது நாங்கள் இரண்டு மணி நேரம் நிறுத்தப்பட்டோம்.

பிறகு அதேபோல் தத்தித் தடுமாறி ஒருவழியாய் கடவுளின் வாசலை அடைந்தால்.. சுஜாதா டிமலாவில் எழுதியது போல திகைக்கும் சிலிர்ப்பு வரவில்லை ஆனாலும் மனதுக்குள் காட்சி இதமாகவே இருந்தது. வழக்கமான படங்களின் ஜொலிப்பு இல்லாமல் எந்த நகையும் பூவும் இல்லாமல் ஒரு பழுப்புத்தனத்தோடு மூலவர் தெரிய, அதை மனம் உள்வாங்கிக்கொள்ளக்கூட அவகாசம் இல்லாமல் நாங்கள் இழுத்து அப்பால் தள்ளப்பட, திடீரென்று யாருக்கோ கருணை! பாவம் இந் தம்மாவைப் பார்க்க விடுங்கள் என்று என் அம்மாவை மீண்டும் கூட்டிப்போய் சாமி வாசலில் இரண்டு நிமிடங்கள் நிற்க வைத்தார்கள். அனுமதியில்லாமல் நானும் என் மனைவியும் அம்மாவுக்கு என்ன ஆயிற்றோ என்று திகைத்து நிற்க, அம்மா வந்தார்கள். “நீங்க ரெண்டுபேரும்?” என்ற கேள்வியோடு.

அம்மாவுக்காக நாங்களும் எங்களுக்காக அம்மாவுமாய் செய்த இந்த தீர்த்த யாத்திரையின் விளைவு உடல் முழுக்க வலி.

பக்திக்காகவும் அல்லாமல், fashionக்காகவும் அல்லாமல், கலைத்தேடலும் இல்லாமல் கடமைக்காக நான் கோவிலுக்குச் சென்றது இதுதான் முதல் முறை.

திருப்பதி சென்று திரும்பி வந்தால் திருப்பம் நேருமாம், காத்திருக்கிறேன். முன்பொருமுறை பல ஆண்டுகளுக்கு முன் அங்கே சென்று திரும்பி வந்தவுடன் எனக்கு வேலை கிடைத்தது. அங்கே போகாமலேயே எனக்கு சொந்தமாய் ஒரு மருத்துவமனையும் கிடைத்தது. சலிப்பும் வெறுப்புமாய் போனாலும் பலன் கிடைக்குமா? தெளிவு கிடைக்குமா?

திரும்பி வந்தவுடன் எழுதத்தோன்றியதே திருப்பம்தான் என்றால் பட்ட கஷ்டத்திற்கு அது போதாது.