வெறுப்பாக

இன்று என்னிடம் பேட்டி வேண்டும் ஒரு தொலைக்காட்சியிலிருந்து வந்தார்கள். ஒரு பெண்ணின் வாயிலிருந்து விசித்திரமான பொருட்கள் விழுவதாகவும் அது சாத்தியமா என்றும் கேட்டார்கள். இல்லை என்று சொன்னேன்.
அந்தப் பதில் அவர்களுக்குப் போதுமானதாக இல்லை, உடனே வந்த இளைஞர், நிறைய பேர் அதை ஒப்புக்கொள்கிறார்களே என்றார், நான் பார்த்தால்தான் சொல்ல முடியும் என்றேன். ஏன் இப்படி அந்தப் பெண் சொல்கிறார் என்று கேட்டதற்கு, பிரமையாக இருக்கலாம் அல்லது பித்தலாட்டமாக இருக்கலாம் என்று சொன்னேன்.
அப்போதும் அவர்கள் எதிர்பார்த்த ஐந்து நிமிடப் பெட்டி கிடைக்கவில்லை, மெதுவாக அவர், அந்தப் பெண்ணுக்கு முன்பு வலிப்பு நோய் இருந்ததாம், இதைச் சரிசெய்ய சாமியர்கள் மந்திரவாதிகளிடமெல்லாம் போனார்களாம் என்று சொல்ல ஆரம்பித்தபோது, எனக்குக் கோபம் வந்தது.

ஒரு விஷயத்தைப்பற்றி எதற்காகப் பேட்டி? உண்மைகளையும், மறுப்புகளையும் மக்களிடம் கொண்டு செல்லத்தான் என்று நினைக்கிறேன். அப்படியென்றால் கேள்விகள் தெளிவாகவும் இருக்க வேண்டும். பரபரப்புக்காக மட்டுமே ஊடகம் என்றால், பொய்கள் மலிவாக விலைபோகும். எல்லா விவரங்களையும் சொல்லிவிட்டு ஒரு கேள்வி கேட்டால்தான் சரியான விடை கிடைக்கும்.
“ விவரம் தெரியாமல் நீ ஏன் உடனே பதில் சொன்னாய்” என்று என்னைக் கேட்கலாம். எந்தக் கேள்விக்கும் பதில் சொல்லலாம், பதில் குறித்து கேள்வி வந்தால் அப்போது விளக்கம் சொல்லலாம் என்பதே என் அணுகுமுறை. ஆனால் இந்த நபரிடம், இவ்வளவுதான் கேள்வியா என்றதும் ஆம் என்றார். அடுத்த கேள்விக்கும் பதில் சொன்ன பிறகு இன்னொரு தகவல் சொன்னார். எல்லாவற்றையும் ஏன் என்னிடம் முதலில் சொல்லவில்லை என்றால், “ நாங்கள் XXX டீவியின் ZZZ நிகழ்ச்சிக்காக வந்திருக்கிறோம் என்று பதில் வந்தது. அது தகவல் அல்ல, அங்கிருந்துதான் வந்தார்கள் என்று எனக்குத் தெரியும். அப்படிச் சொன்னது எனக்கு அவர்களின் வீச்சை நினைவுறுத்த! அப்போதுதான் கோபமும் வந்தது.

தொலைக்காட்சி என்றால் மக்களிடம் எளிதாகப் பரவும் ஊடகம் என்பது உண்மைதான், ஆனால் எல்லாருமே அதில் முகம் தெரிந்தால் போதும் என்று இளித்துக்கொண்டு காத்திருப்பவர்கள் அல்ல. புதிதாய் இப்போதெல்லாம் பணி புரிய வரும் இளைஞர்களிடம் இப்படியொரு கருத்து தென்படுகிறது. வாய்வார்த்தையாக இல்லாவிட்டாலும், செயல்பாடுகளில். கையில் மைக்கும் தோளில் காமேராவும் இருந்தால் யாரையும் எளிதில் மடக்கி சில நேரம் அசட்டையாகக்கூட நடத்தலாம் என்பது ஒரு மோசமான எண்ணம்.

சில மாதங்களுக்கு முன் ஒரு நிகழ்ச்சியில் நான் திமிராக பதில் சொன்னேன் என்று என்மீது பலர் குறைபட்டார்கள், கோபப்பட்டார்கள். ஆனால் நிகழ்ச்சியில் அன்று பதிவான எல்லாமும் வரவில்லை. வெட்டி ஒட்டி அவர்கள் காட்டும் போது நான் ஆணவமாகத்தெரிந்தேன், என் ஆத்திரம் தெரியவில்லை!
கண்முன்னே வெற்றுப் பரபரப்புக்காக பொய்களையும் கற்பனைகளையும் உண்மை போல் சிலர் பேசுவதும் அதற்கு, சுவைக்கூட்ட என்றே தொகுப்பாளர் தூண்டிவிடுவதும் எனக்கு எரிச்சல் வரவழைத்தது. மனத்தின் வெறுப்பு வார்த்தைகளில்தான் வரவேண்டும் என்பதில்லை, உடல்மொழியாகவும் வெளிவரும். அப்படித்தான் அன்று நடந்தது. ஆனால் நான் பேசும் போது, நாகரிகமில்லாமல் பேசியதாகத்தோன்றியது அவர்கள் செய்த தொகுப்பினால்தான். இதற்கெல்லாம் பதில் சொல்லிக்கொண்டிருக்க வேண்டாம் என்று பொறுமையோடு (திமிரோடு?) இருந்துவிட்டேன்.

இன்று இந்தப் பேட்டி. இதிலும் நான் பேசிய ஓரிரு நிமிடங்களுக்கு வேறு விதமான கேள்விகளைத்தொகுத்து என்னை முட்டாளாகக் காட்ட முடியும்.
இதற்கு என்ன செய்யலாம். இனி எந்த ஊடகவியலாளரையும் அணுக விடாமல் இருந்து விடலாமா? அப்படிச் செய்வதும் சரியல்ல, சில நேரங்களில் பொய்களைக் கண்டிக்கவாவது பேச வேண்டிவரும்.
முப்பது ஆண்டுகளுக்கு மேலாக ஊடகங்களுடன் தொடர்பு கொண்டவன் என்ற முறையில் தற்போது ஒரு தரச்சரிவு தெரிகிறது.
சிரத்தையின்மையா, அனுபவமின்மையா இல்லை தங்கள் சக்தியின்மீது வளர்த்துக் கொண்டுள்ள அதீதமான கற்பனையா என்று தெரியவில்லை. வெறுப்பாக இருக்கிறது.வருத்தமாகவும் இருக்கிறது.
எல்லாருமே அப்படியில்லை என்று நம்பவும் மனம் விரும்புகிறது.