கொஞ்ச‌ம் நிதானமாக யோசித்தால்..

அடையாள‌ங்களும் அங்கீகாரங்களும் தான் என்னை எனக்குக் காட்டுகின்றன.அவற்றிலும் எனக்கு விருப்பமானவைகளே நான் தேர்வு செய்பவைகளாகவும் ஆகிவிடுகின்றன.

தோல்விகள் இல்லாத வாழ்க்கை கிடையாது,அதே போல் தோல்வியிலிருந்து மீளாதவர் என்றும் யாரும் கிடையாது. இங்கே நான் சந்தித்த தோல்விகள் சிலவற்றைப் பரிசீலிக்க முயல்கிறேன்.முதலில் தோல்வி என்பது என்ன?

விரும்பியதை அடையாவிட்டால் அந்த முயற்சி தோல்வியா? விருப்பம் ய‌தார்த்தத்தை மீறிய கனவின் வெளிப்பாடாக இருந்தால்,தோல்வி எது, எங்கே?

பல இளைஞர்கள் இப்போதெல்லாம் என்னிடம் பேசும்போது, கலாம் போல் முன்னேறி வாழ்வில் இந்தியாவின் தலைமைப் பதவியைக்கூட அடைவோம் என்று ஆர்வத்துடன், நம்பிக்கையுடன் உறுதியாகக் கூறுகிறார்கள். உழைக்கும் திடத்தையும் நம்பிக்கையையும் கலாம் உயர்பதவி அடைந்ததால் இளைய தலைமுறை அடைகிறது என்பது நன்றாகத்தான் இருக்கிறது. உற்றுப்பார்க்கும் வரை.

கலாமும் எழுத்தாளர் சுஜாதாவும் ஒன்றாகப் படித்தவர்களாம். கலாமுக்குப் பதிலாக சுஜாதா அந்த அரசுத்துறையில் பணிசேர்ந்திருந்தால், அவரும் ஓய்வு பெறுமுன் அதே தலைமை விஞ்ஞானியாகத்தான் இருந்திருப்பார்.ஆனால், அப்போது சுஜாதாவை யாராவது ஜனாதிபதி ஆக்கியிருப்பார்களா? அந்த நேரத்தில் இந்துமதவெறி என்பதைக் குறைத்து, மாற்றிக்காட்ட பிஜேபி அரசுக்கு ஒரு முஸ்லிம் தேவைப்பட்டார். அணுவிஞ்ஞானி என்ற கூடுதல் பெயர் கலாமிற்கு இருந்ததால், அவரால் ஜனாதிபதியாக முடிந்தது. அவ்வள‌வு தான்.

இதை உழைப்பின் வெற்றி என்று எல்லாரும் நினைக்கலாம், உழைக்க ஒரு தூண்டுகோலாக மட்டுமே இது பயன்பட்டால் நிச்சயமாக இது பாராட்டி, ஊக்கி வளர்க்கப்பட வேண்டியதுதான்.. 
அரசுத்துறை ஒன்றில் படிப்படியாகப் பதவி உயர்வு பெறுவதற்கு வெறும் கல்வித்தகுதியோ வயதோ வேலைசெய்த அனுபவமோ போதாது, சாமர்த்தியமும் வேண்டும். அது இல்லாவிட்டால், கலாம் என்ன, புத்தரே வேலையில் இருந்தாலும் பதவி உயர்வு கிடைத்துவிடாது! இந்த சாமர்த்தியம் தான் ‘சமத்து’ என்று பாராட்டப்படும் குணம். இது இருந்தால் ஜாதி,மதம் என்னும் பிற 'தகுதிகள்'  கூடுதலாகப்பயன்படும். இது தான் நிஜம்.

இது சாமர்த்தியமாக அரசுப்பணியில் படிப்படியாக உயர்ந்த கலாமுக்கு நிச்சயம் தெரிந்திருக்கவேண்டும். ஆனால் அவர் பேசும்போது எல்லா இளைஞர்களையும் கனவு காணச்சொல்கிறார்; அவர்களும் கண்டுகொண்டே இருக்கிறார்கள்.

கனவுகள் உதவும், அவை கனவுகள் தான் என்று நினைவில் வைத்துக்கொள்ளும் வரை. கனவு என்பது ஒரு பகல்நேரப் பொழுதுபோக்கா, மூளையின் இயல்பான இயக்கத்தின் வெளிப்பாடா, முட்டாள்தனமான கற்பனையா என்பதைப் பொருத்தே அது பயன் தரும்.

கனவு காண்பது சுகம், அதுகவிதை எழுத உதவும், காரியமாற்ற உதவுமா? கனவு என்பது ஒரு வருங்காலத்தின் வரைபடமாக இருந்தாலும் அதை உயிர்பெற்றெழ வைக்க உழைப்பு தேவை. அது இல்லாமல் ஒரு தலைமுறை வெறும் வீம்பிற்கு வராத கனவுகளையெல்லாம் தலையணைகளில் தேடுவது தான் வருத்தமான விஷயம்.

'நாயே பேயே நீயெல்லாம் கலாம் பற்றி எழுதுவதா? ' என்று அநாதரவான அநாமதேயங்கள் என்னைக் குதற முய‌ல‌ப்போகின்றன என்று தெரிந்துதான் இதை எழுதுகிறேன்.  கலாம் பற்றியென்ன கடவுள் பற்றி கூட யார் வேண்டுமானாலும் எழுதத்தான் இணையம்!

கலாம் எனக்குக்கிடைத்த ஒரு சௌகரியமான உதாரணம், அவ்வளவு தான்; மற்றபடி அவர் மீது எனக்கு எந்த தனிப்பட்ட வெறுப்பும் இல்லை. பதவி விரும்பாத பண்பிருந்தும் இன்னொரு பதவிநீடிப்புக்கு அவர் ஆசைப்பட்டதோ,கையெழுத்து போடமுடியாது என்று முறைத்துக்கொண்டு பிறகு கையெழுத்திட்டதோ,'கவிதை' எழுதியதோ, வீணை மீட்டியதோ எதுவும் எனக்கு வெறுப்பேற்றும் அளவுக்கு முக்கியமாகப் படவில்லை. அவரால் சில இளைஞர்கள் வெட்டிக் கனவில் வீணாகிறார்கள் என்பதே என் வருத்தம். 
நல்லெண்ணத்துடன் தான் சொல்லியிருப்பார், விரைவில் நாம் உலகின் முதலிடத்தை அடைவோம் என்று. 
ஆனால் அவரது நல்லெண்ணத்தை  நம்பித்தான் வெடித்ததா வெடிக்கவில்லையா என்று தெரியாத ஓர் அணுகுண்டு நாம் வைத்திருக்கிறோம். எனக்கு அணுகுண்டு பற்றியும் அக்கறையில்லை என்றே வைத்துக்கொள்வோம். என் அக்கறை எல்லாமே இளைஞர்களின் ஆதர்சங்கள் பற்றியும் அவர்களுக்குத் தெரியப்படுத்தும் ஊடக விளம்பரங்களைப் பற்றியும் தான்.

ரொம்பநாளாயிற்று கண்ணதாசன் வரிகளைச் சொல்லி, 

'விளம்பரத்தாலே உயர்ந்தவன் வாழ்வு

நிரந்தரமாகாது,

விளக்கிருந்தாலும் எண்ணையில்லாமல்

வெளிச்சம் கிடைக்காது"

எது விளக்கு எது வெளிச்சம், என்பது ஆண்டவனுக்குத்தான் வெளிச்சம் என்று விட்டுவிடமுடியாது. தேடவேண்டும். அப்படித்தேடித்தேடி அலைந்து உண்மையின் ஒருபக்கத்தையாவது கண்டவர்கள் அதை மட்டுமாவது சொல்லிக்கொண்டிருக்கவேண்டும், இல்லாவிட்டால், மாயைகளே வாழ்வின் இலக்குகளாகி விடும்.

ஆதர்சங்கள் காலம் கடந்தபின் மட்டுமே கானலென்று தெரியும். நான் பல ஆதர்சங்களின் பின்தடத்தில் சென்று காலவிரயம் செய்தவன்..